Φύλλο 1ο ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ


Θέλοντας καταρχήν να γνωρίσουμε την Πόλη μας, πως ήταν παλιά, πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και να συμβάλουμε με την εφημερίδα μας στο άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, που γεννήθηκε και έζησε στην Παλλήνη όλα αυτά τα χρόνια.

Η μαθήτρια, λοιπόν, του Γ4, Ειρήνη Τσακμάκ, βρήκε αυτόν τον άνθρωπο, είναι η κα Μαρίκα Μπαφίτη, από την οποία πήρε τη συνέντευξη που ακολουθεί :

Κα Μαρία, θα θέλαμε αρχικά να μας πείτε όσα εσείς γνωρίζετε από τα ακούσματά σας για την ιστορία της Παλλήνης.

Ευχαρίστως. Από τη μυθολογία θυμάμαι ότι πρώτος βασιλιάς της Παλλήνης ήταν ο Πάλλας, αδελφός του Αιγέα, του βασιλιά της Αθήνας και θείος του Θησέα.
Ο πρώτος, δε, Μαραθωνοδρόμος ήταν ο Αμεινίας και ήταν από την Παλλήνη.

Η ονομασία Χαρβάτι από πού προέρχεται;
Υπάρχει σε πολλούς η εντύπωση ότι τους Αρβανίτες τους έφεραν οι Τούρκοι για να τους προσέχουν τα κατεχόμενα.
Στην πραγματικότητα όμως τους Αρβανίτες τους έφεραν οι Ενετοί και οι Βυζαντινοί, γιατί οι Αρβανίτες ήταν επαγγελματίες πολεμιστές μισθοφόροι.
Πιο συγκεκριμένα μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 οι Τούρκοι εισέβαλαν και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι πρώτοι που πολέμησαν τους Τούρκους στην Αττική ήταν οι Αρβανίτες, που στη συνέχεια έφεραν τις οικογένειες τους. Έτσι πολλοί έλληνες της Αττικής που δεν ήξεραν γράμματα λόγω της ανέχειας τους και τα πολλά χρόνια κατοχής έμαθαν την αρβανίτικη γλώσσα. Αυτήν την εποχή άλλαξε και η Παλλήνη όνομα.
Έγινε ένα μεγάλο τσιφλίκι. Κάποιος Μπέης Χάρβατ κατείχε το τεράστιο τσιφλίκι της Παλλήνης και έτσι το χωριό πήρε το όνομα Χαρβάτι και ξεχάστηκε το πραγματικό όνομα.

Και μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους τι έγινε το τσιφλίκι;

Οι κάτοικοι του χωριού μας και όχι μόνο, νόμιζαν ότι με την απελευθέρωση τα τμήματα θα έρχονταν στους Έλληνες εργάτες (που σαν σκλάβοι δούλευαν). Όμως έμειναν στα χέρια των Τούρκων για πολλά χρόνια και έτσι μπορούσαν να τα πουλήσουν σε διάφορους αγοραστές. Ο σπουδαιότερος ήταν ο γάλλος πρόξενος Αλέξανδρος Λουδοβίκο Ντε Ρουζου. Έκτισε ένα μεγάλο σπίτι, που το ονόμασαν παλάτι, για να μένει αυτός και το προσωπικό του και η θέση του ήταν εκεί που σήμερα είναι η εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα. Αυτό αργότερα έγινε κατοικία του Καλλιφρονά, του Μεϊντάνη και τελευταία του Τάνες.
Επειδή οι εργάτες ήταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας, ο Καλλιφρονάς έφτιαξε ένα ξενοδοχείο για τους εργάτες, να μένουν εκεί.
Το 1923 επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου έγινε η απαλλοτρίωση. Οι κληρούχοι ήταν 48. Ένα μερίδιο πήρε το σχολειό και ένα η εκκλησία. Έτσι οι τσιφλικάδες αντέδρασαν πολύ, για αυτό ο Καλλιφρονάς πούλησε ένα μεγάλο μέρος των κτημάτων του σε αγοραστές. Πολλοί αγοραστές ήταν από το Λιόπεσι, σημερινή Παιανία. Οι Παλληνιώτες αντέδρασαν με αυτό που γινόταν και για αυτό έκαναν πολλές φασαρίες με τους Λιοπεσιώτες. Στη φασαρία αυτή σκοτώθηκαν δυο γυναίκες της Παλλήνης: η Φάνη Σιδεριά και η Ειρήνη Πράπα.

Κα Μαρία, ας περάσουμε σε κάτι άλλο. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια εκείνη την εποχή; Με τι παίζατε σαν παιδιά;

Αχ, παιδί μου, ήταν πολύ όμορφα! Ήταν διαφορετικά από ότι είναι σήμερα. Και ας μην υπήρχαν οι ανέσεις της εποχής μας. Τα κορίτσια έπαιζαν με πάνινες κούκλες,

δηλαδή κούκλες που είχαν φτιάξει οι μητέρες και ήταν κατασκευασμένες από πανιά. Τα αγόρια έπαιζαν με κουβαρίστρες που ήταν περασμένες σε ένα μεγάλο και

μακρύ σύρμα. Τα κοινά παιχνίδια, που έπαιζαν αγόρια και κορίτσια μαζί ήταν οι βόλοι. Έστηναν 5 βόλους στη σειρά και με έναν έκτο προσπαθούσαν να ρίξουν τους άλλους.

Αν θέλατε να πάτε στην Αθήνα πως πηγαίνατε;

Οι κάτοικοι της Παλλήνης μεταφέρονταν στην Αθήνα με το μοναδικό λεωφορείο που υπήρχε τότε και ξεκίναγε από το πρωί και γύρναγε πίσω στην Παλλήνη το βράδυ.
Μάλιστα τα παιδιά, όταν γυρνούσε αυτό το λεωφορείο, πήγαιναν και το χάζευαν Επίσης υπήρχαν και οι σούστες (άμαξες).

Υπήρχε γιατρός στο χωριό ή έπρεπε να πάτε στην Αθήνα;

Υπήρχε μόνο ένας γιατρός, ο Χατζησταματίου, που ήταν για όλη την περιοχή και επισκεπτόταν τους ασθενείς με τα πόδια.

Θα θέλατε να μας πείτε κάποιο γεγονός από την παιδική σας ηλικία που σας έμεινε στο μυαλό.
Επειδή είπαμε νωρίτερα για γιατρό, θυμήθηκα κάτι. Ήμουν μικρή και ανέβηκα σε ένα σκαμπό να πάρω κρυφά από τη μητέρα μου ένα βάζο με γλυκό.

Γλίστρησα, όμως, και πέφτοντας έσπασα το χέρι μου. Με πήρε, λοιπόν, ο πατέρας μου με τη σούστα και με πήγε στο Χαλάνδρι, σε ένα άγγλο γιατρό, ο οποίος με κάποιες κινήσεις μου έτριψε το χέρι και το έδεσε. Έτσι απλά, χωρίς γύψο, χωρίς τίποτα άλλο. Και το χέρι μου είναι μια χαρά.

Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πείτε τι νοσταλγείτε περισσότερο από εκείνη την εποχή και τι σήμερα σας ενοχλεί.

Τότε, παιδί μου, έβγαινες έξω να παίξεις με τις φίλες σου χωρίς να φοβάσαι τίποτα. Δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος. Τώρα φοβάμαι. Πρέπει ο άνθρωπος σήμερα να σκέφτεται ότι βγαίνοντας από το σπίτι του ίσως κάποιος προσπαθήσει να του κάνει κακό.
Αυτό, λοιπόν, που νοσταλγώ είναι η αθωότητα εκείνων των χρόνων.
Κα Μαρία, σας ευχαριστώ πολύ.