Φράσεις όπως «Μαζί τα φάγαμε» ή «Οι κοπρίτες του δημοσίου» αποτελούν τη θρυαλλίδα για να ανάψει το φυτίλι.
Μυαλό κουκούτσι.
Του Δημήτρη Σταυρόπουλου.
Τον τελευταίο καιρό, μαζί με την οικονομική κρίση, έχει εισβάλει στην κοινωνία -εν είδει μικροβίου- μια νοοτροπία που κατατρώει επικίνδυνα τον ιστό της.
Μπορεί από ανέχεια, μπορεί από θυμό, ο ένας πάντως κατηγορεί τον άλλο ότι είναι περισσότερο υπεύθυνος για την κατάντια της χώρας.
Κοινωνικές ομάδες και τάξεις επαγγελματιών συγκρούονται ανοιχτά μεταξύ τους κι αυτό φοβάμαι ότι είναι η αρχή ενός ιδιότυπου εμφυλίου, ο οποίος, αν ξεσπάσει, θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες.
Είτε από έλλειψη πολιτικής κρίσης είτε επίτηδες, τους Έλληνες έβαλαν απροκάλυπτα να «σφαχτούν» μεταξύ τους κυβερνητικά στελέχη.
Φράσεις όπως «Μαζί τα φάγαμε» ή «Οι κοπρίτες του δημοσίου» αποτελούν τη θρυαλλίδα για να ανάψει το φυτίλι.
Ο λόγος είναι προφανής: Όσο πιο πολλές ρωγμές δημιουργείς στις μάζες τόσο αυτές χάνουν τη δύναμη και τη συνοχή τους.
Όταν αποκαλείς τους στρατιωτικούς «αντιπαραγωγικούς», ενώ ταυτόχρονα δεν έχεις λύσει τις διαφορές σου με τους γείτονες, τότε διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που μόνο ανασφάλεια μπορεί να σπείρει.
Σας θυμίζω περιστατικά που ενισχύουν αυτή μου την άποψη. Η αρχή έγινε με τους απολυμένους της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Λες και αυτοί φταίνε που κατέρρευσε και έκλεισε ο εθνικός μας αερομεταφορέας. Βεβαίως, κάποιοι ήταν καλοπληρωμένοι, αλλά ακολουθούσαν τους κανόνες της διεθνούς αγοράς. Η κοινωνία έπεσε επάνω να τους φάει. Όταν, όμως, οι πολιτικοί είχαν καταντήσει την Ολυμπιακή ταξί για κυβερνητικές ή προσωπικές μετακινήσεις ή έκοβαν κερδοφόρα δρομολόγια όπως η Αυστραλία και το Τόκιο, οι εργαζόμενοι παρακολουθούσαν ανίσχυροι τις εξελίξεις.
Ακολούθησε ο ΟΣΕ. Ο εθνικός μας σιδηρόδρομος τρέχει με ταχύτητες Χαρίλαου Τρικούπη και κανένα σαΐνι πολιτικός, εδώ και χρόνια, δεν σκέφτηκε να δημιουργήσει εμπορευματικούς σταθμούς μέσα στα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και του Βόλου, έτσι ώστε τα προϊόντα και τα αγαθά από ολόκληρη τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου να προωθούνται γρήγορα και οικονομικά στην Ευρώπη. Τώρα πληρώνουν την κατάρρευση και το οικονομικό χάος οι κλειδούχοι και οι μηχανοδηγοί.
Έτσι, λοιπόν, εγκλωβισμένοι στο αδιέξοδο, στρέφονται πλέον ο ένας εναντίον του άλλου.
Οι έμποροι στρέφονται κατά των φορτηγατζήδων.
Οι καταστηματάρχες κατά των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες.
Οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας κατά των απολυμένων της Ολυμπιακής.
Οι άνεργοι και οι απολυμένοι κατά των δημοσίων υπαλλήλων στο σύνολό τους.
Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας, εναντίον δυστυχισμένων και εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών, που από την εποχή του Αντώνη Σαμαρά ως υπουργού Εξωτερικών, μέχρι σήμερα, βρίσκουν τη χώρα ανοχύρωτη και εισβάλουν από παντού.
Ας μη γελιόμαστε. Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Φτάσαμε ως εδώ -και τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα- από εντελώς λανθασμένους χειρισμούς, κινήσεις και πολιτικές αποφάσεις. Ο λαός, όλοι εμείς, δεν είμαστε συνυπεύθυνοι. Κι αν δεχθώ ότι «Μαζί τα φάγαμε» ,τότε αναρωτιέμαι γιατί εκείνοι έχουν βίλες, σκάφη και καταθέσεις, ενώ οι πολίτες υποφέρουν.
Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι σαφώς υπέρ του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, κατά των προκλητικών απολαβών στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ και τάσσομαι υπέρ του να μπει τάξη στη ζούγκλα της ελληνικής κοινωνίας.
Αρνούμαι, όμως, να βαφτίσω δικαιοσύνη αυτό που συμβαίνει τώρα κι έχει να κάνει με μία στρεβλή πολιτική νοοτροπία. Ξεκινάει από το πατροπαράδοτο ρουσφέτι και τελειώνει στην ατιμωρησία όλων όσοι οδήγησαν την πατρίδα μου σε αυτό το χάλι, χωρίς καμία επίπτωση, επειδή ήταν φίλοι, προστατευόμενοι ή σπόνσορες πολιτικών.
Δυο επιστήμονες του πανεπιστημίου του Μιζούρι, ο Ντέιβιντ Γκίρι και ο Ντρου Μπέιλι, ύστερα από μακροχρόνιες έρευνες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα έχουν μυαλό κουκούτσι. Αυτό συμβαίνει επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαρκώς συρρικνώνεται. Εκείνο που προκαλεί εντύπωση σε αυτήν την έρευνα, είναι η αποκάλυψη ότι... πρωταθλητές στη συρρίκνωση είναι οι πολιτικοί...
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Υ.Γ.1 Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στην πλατεία Βικτωρίας συναντώ ένα παιδί λίγο πριν την εφηβεία. Κατάγεται από την Αφρική. Απλώνει κάθε μέρα τα βιβλία του στο πεζοδρόμιο και μελετάει. Στο πλυσταριό του υπογείου όπου μένει με τον ελαιοχρωματιστή πατέρα δεν έχει χώρο. Είναι αδύνατο κι ευγενικό. Η μητέρα του το έχει εγκαταλείψει και το ταΐζουν οι γείτονες. Έμαθα ότι είναι πρώτος μαθητής! Εύγε.
Υ.Γ.2 Συνάδελφε Γιάννη Στρίκο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τα αισθήματα αμοιβαία.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Επικοινωνία
Η ψήφος της Ελληνικής νεολαίας
Μουσική : Θωμά Μπακαλάκοu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.