Το αίμα φέρνει νέο αίμα και τα μέτρα φέρνουν νέα μέτρα
Η Λιβύη φλέγεται, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ «πακετάρει» τον Καντάφι προκειμένου να τον στείλει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ως εγκληματίας πολέμου, αλλά η Αθήνα παραμένει απούσα από τις εξελίξεις και μέχρι στιγμής δεν έχει ακουστεί ούτε μια λέξη καταδίκης του μακελειού, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Δεν είναι βέβαια εύκολο να καταδικάσεις αυτό που εκθείαζες μέχρι (κυριολεκτικά) χθες, αλλά καθίσταται σαφές πως υπάρχει και έλλειμμα στοιχειώδους ευελιξίας, που, αν υπήρχε, θα μπορούσε να εκδηλωθεί με μια δήλωση του τύπου «ο Καντάφι υπήρξε φίλος, αλλά η αιματοχυσία που προκαλεί στη χώρα του είναι απαράδεκτη και μας υποχρεώνει να τον καταδικάσουμε».

 Πρόκειται για έναν στρουθοκαμηλισμό, που εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση, αν και βλέπει ότι το Μνημόνιο δεν οδηγεί πουθενά, επιμένει (όπως και στην περίπτωση του Καντάφι) να μην βλέπει το  αίμα του ελληνικού λαού που χύνεται άφθονο, ως συνέπεια των θυσιών που δεν οδηγούν πουθενά.

Τόσο ο Καντάφι, όσο και οι εδώ φίλοι του, με επικεφαλής τον ίδιο τον πρωθυπουργό, βρίσκονται εγκλωβισμένοι και ο κλοιός σφίγγει γύρω τους, με τους ίδιους να σφαδάζουν εξαιτίας των συνθηκών που προκάλεσαν, σχεδίασαν ή αποδέχθηκαν.

Το αίμα φέρνει νέο αίμα και τα μέτρα φέρνουν νέα μέτρα. Έτσι, η κυβέρνηση συνειδητοποιεί τώρα πως δεν πρόσεξε πού έβαλε την υπογραφή της, όταν εσπευσμένα συμφωνούσε με όλους τους όρους του Μνημονίου.

Αυτή τη στιγμή (όπως και ο Καντάφι που δεν δίστασε να χτυπήσει τον λαό του για να παραμείνει στην εξουσία) βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο, με το Μνημόνιο να επικαιροποιείται συνεχώς, με την τρόικα να απαιτεί συνεχώς νέα μέτρα και περικοπές ακόμη και αναπηρικών επιδομάτων και με το χρέος να γίνεται όλο και πιο θηριώδες.

Για τον ίδιο λόγο που δεν καταδικάζει απερίφραστα τον Καντάφι, ο πρωθυπουργός αρνείται πεισματικά να βγάλει το κεφάλι του από την βαμμένη με αίμα άμμο, να δει την πραγματικότητα και να αλλάξει πορεία.

Αντίθετα, παραμένει προσηλωμένος σε ένα Μνημόνιο που το ίδιο δεν… μένει προσηλωμένο στον εαυτό του και αλλάζει συνεχώς, πάντα προς το χειρότερο. Όπως ο Καντάφι, έτσι και ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του βαδίζουν πάνω σε κινούμενη άμμο.

Κλείνει τα αυτιά του ακόμη και στις πιο έγκυρες δηλώσεις, όπως αυτή του Λαρς Φελντ, του οικονομικού συμβούλου και μέλους της «επιτροπής σοφών» της γερμανικής κυβέρνησης, που δήλωσε πως  «οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα στην προσπάθεια να πετύχουν τους στόχους εξυγίανσης που έχουν θέσει. Υπάρχει περίπτωση το 2013 το χρέος της χώρας να ξεπεράσει το 160% του ΑΕΠ».

Και όχι μόνο αυτό. Βλέπει την Ελλάδα ως «πολιτικό δυναμίτη», καθώς «η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει ταυτοχρόνως να κάνει οικονομία και να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες. Αν η Ελλάδα θέλει να αποφύγει τη μεγάλη έκρηξη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος πλην της αναδιάρθρωσης». Και εκτιμά πως  «η επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων από ΕΕ και ΔΝΤ δεν επαρκεί».

Είναι τόσο μεγάλος αυτός ο ύποπτος στρουθοκαμηλισμός, που δεν διαβάζουν σωστά ούτε τα γραπτά κείμενα, όπως η έκθεση της Κομισιόν προς το Εκοφίν, που επισημαίνει ότι δεν έχουν γίνει οι περίφημες «μεταρρυθμίσεις», ούτε υπήρξε σοβαρή εξέλιξη στο θέμα των εσόδων και πως το βάρος των τόκων καθιστά απαγορευτική οποιαδήποτε ελπίδα εξόδου της χώρας από την κρίση.

Παράλληλα, ό,τι επέμεινε από το κοινωνικό κράτος περιμένει από στιγμή σε στιγμή να δεχθεί την χαριστική βολή, με περικοπές των επιδομάτων προς αναπήρους και νεφροπαθείς, καθώς και στα επιδόματα ανεργίας.

Και το χειρότερο: Στην έκθεση της Κομισιόν αναφέρεται σαφώς πως δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για την επιτυχία και πως τα επόμενα βήματα θα απαιτήσουν αποφασιστικότητα, συντονισμό και συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας.

Μέχρι στιγμής, τίποτε από τα τρία δεν φαίνεται στον ορίζοντα…


πηγή