Αφιέρωμα στον Γιάννη Παπαϊωάννου στη Μονεμβάσια
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του λαϊκού μας τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1913 στην Κίο της Προποντίδας. Σε ηλικία δύο ετών ορφάνεψε από πατέρα κι επτά χρόνια αργότερα έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αρχικώς εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και τη γιαγιά του στη Σαμοθράκη και λίγο αργότερα στον Πειραιά, στις Τζιτζιφιές. Εργάστηκε από μικρός, ως ψαράς, ως μαραγκός, σε συνεργείο αυτοκινήτων και σε οικοδομές, χωρίς να συνεχίσει το σχολείο.
Τη σχέση του με τη μουσική την χρωστά στο... ποδόσφαιρο. Έπειτα από ένα σοβαρό τραυματισμό, η μητέρα του τού έκανε δώρο ένα μαντολίνο για να σταματήσει να παίζει μπάλα. Η ζωή του όμως άλλαξε όταν άκουσε σε μια ταβέρνα «Το μινόρε του τεκέ» του Γιάννη Χαλκιά. Ερωτεύτηκε το μπουζούκι και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του. Στο πάλκο πρωτανέβηκε το 1933.
Στη σαραντάχρονη πορεία του έγραψε πάνω από 800 τραγούδια, μεταξύ των οποίων «Η Φαληριώτισσα», «Η ψαροπούλα», «Βαδίζω και παραμιλώ», «Καπετάν Αντρέα Ζέππο», «Πριν το χάραμα», «Σβήσε το φως να κοιμηθούμε» κ.ά.
Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα χαράματα της 3ης Αυγούστου 1972, καθώς πήγαινε για ψάρεμα στα Βασιλικά της Σαλαμίνας. Στη μνήμη του, ο Βασίλης Τσιτσάνης, κουμπάρος, φίλος και συνεργάτης του για πολλά χρόνια, έγραψε «Το τραγούδι του Γιάννη» που τραγούδησε η Πόλυ Πάνου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Επικοινωνία
Η ψήφος της Ελληνικής νεολαίας
Μουσική : Θωμά Μπακαλάκοu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.