Μάνια Παπαδημητρίου: Χωρίς μνήμη, γίνεσαι φερέφωνο κάθε κατακτητή...


Η Μάνια Παπαδημητρίου, μια σπουδαία πρωταγωνίστρια της ελληνικής σκηνής, τα τελευταία χρόνια ακολουθεί μια λίγο-πολύ μοναχική δημιουργική πορεία, που μοιράζεται ανάμεσα στον χώρο της πρόζας και του μουσικού θεάτρου... Την επόμενη Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου παρουσιάζει την γραμμένη από την ίδια μουσικοθεατρική παράσταση Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία, ενώ ταυτόχρονα ερμηνεύει τον μονόλογο Ο διάδρομος, της τραγουδοποιού Ευσταθίας και είναι αφηγήτρια σε μια μουσική παράσταση αφιερωμένη στον Κλοντ Ντεμπισί. Με αυτήν την ευκαιρία είχαμε μαζί της μια σύντομη συζήτηση

* Με την παράσταση που παρουσιάζετε στο "Βρυσάκι" μάς καλείτε να θυμηθούμε, όμως "χωρίς νοσταλγία"... Γιατί;

Το Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση με πιάνο, τραγούδια και πρόζες γραμμένες από μένα, που μιλούν για το θέμα της ερωτικής μνήμης, αλλά και γενικότερα της μνήμης που, αν δεν είναι ενεργή και παροντοποιημένη, μπορεί να σε κρατάει μονίμως δεμένο με σχήματα και ήχους νεκρούς πια. Αλλά, από την άλλη, αν δεν λάβεις καθόλου υπ' όψιν σου τη μνήμη, τότε γίνεσαι ένα ξύλινο ρομπότ: χωρίς πατρίδα, χωρίς επιθυμίες, χωρίς αγάπη, χωρίς τη δυνατότητα να ερωτευτείς... Φερέφωνο του οποιουδήποτε κατακτητή...

* Τι αξίζει όμως να θυμόμαστε;
Ό,τι αξίζει τον κόπο να κρατηθεί: Τους φοίνικες που καταστρέφονται σε όλη τη Μεσόγειο, τη θάλασσα που κολυμπούσαμε και τώρα θα γίνει πετρελαιοπηγή... Ας θυμηθούμε, όχι νοσταλγικά αλλά με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, κι ας βαλθούμε να πολεμήσουμε για να κρατήσουμε ζωντανά και παρόντα τα πράγματα που διαμόρφωσαν την ταυτότητά μας... Τα τραγούδια είναι κάτι πολύ σημαντικό. Η ποίηση... Οι λέξεις μας! Και βέβαια το φυσικό τοπίο ! Αλλά και το πολιτιστικό μας παρελθόν, που για μας τους Έλληνες δεν είναι παρελθόν αλλά παρόν, αφού δίπλα του ζούμε. Κάτω από την Ακρόπολη κάνουμε τις βόλτες μας, ερωτευόμαστε, απογοητευόμαστε, κυνηγιόμαστε, χανόμαστε και βρισκόμαστε μέσα σε μια ολόκληρη ζωή που είναι η ζωή μας. Δεν είναι λοιπόν παρελθόν τα αρχαία για τους συμπολίτες μας αλλά δυναμικό και αναγκαίο παρόν για την αναπνοή και την ομορφιά των πολιτειών μας.
Παρουσιάσαμε την παράσταση με τον Άρη Γραικούση, τον πιανίστα, ήδη στην Αίγινα πρώτη φορά. Μετά στην Ηλιούπολη, στο Βρυσάκι και πάλι στο Ηράκλειο της Κρήτης... Σε κάθε μέρος έχουμε ένα ολόκληρο κομμάτι αφιερωμένο ειδικά στην πόλη ή στη γειτονιά όπου παίζουμε... Παντού υπάρχουν αναμνήσεις, παντού υπάρχουν λόγοι να μιλάς για ποιητές και μουσική. Βέβαια, το Βρυσάκι, κάτω από την Ακρόπολη, είναι ένα μέρος ξεχωριστό...

* Παράλληλα, συμμετέχετε σε μία ακόμη μουσική παράσταση, αφιερωμένη στα 150 χρόνια από τη γέννηση του Κλοντ Ντεμπισί...
Το αφιέρωμα στον Κλοντ Ντεμπισί που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης στις 28 και 29 Δεκεμβρίου είναι ένα σχέδιο της Ναταλίας Γεράκη, όπου είμαι η αφηγήτρια. Είναι τιμή μου που κάποιοι πολύ σπουδαίοι μουσικοί μου ζήτησαν να συμμετάσχω στο σχέδιό τους για να παρουσιάσουμε αυτόν τον μεγάλο συνθέτη που ήταν και ο πρώτος εκπρόσωπος του μοντερνισμού στη μουσική... Ο πρώτος ιμπρεσιονιστής. Στην παράσταση αυτή μαθαίνω κι εγώ μαζί με τους θεατές πολλά πράγματα για τη μουσική και αυτό που προσπαθώ είναι να δώσουμε με τις εικόνες και την αφήγηση όσο γίνεται πιο πολλά στοιχεία για την προσωπικότητα του Ντεμπισί, ώστε να μπορέσει και ο πιο απλός θεατής να καταλάβει κάτι από τη μουσική του και το μέγεθος της προσωπικότητάς του.

* Ακόμη και ο μονόλογος Ο διάδρομος, που ερμηνεύετε στην "Ενδορφίνη", έχει κάποια σχέση με τη μουσική, είναι γραμμένος από μια στιχουργό και τραγουδίστρια...
Ο Διάδρομος δεν είναι μουσικοθεατρικός αλλά ένας πολύ ωραίος θεατρικός μονόλογος που έχει γράψει η Ευσταθία, ο οποίος διαδραματίζεται σ' έναν διάδρομο γυμναστηρίου... για 52 λεπτά. Η Λένα Πλάτωνος έχει γράψει μουσική γι' αυτήν τη διαδρομή. Καταπληκτικά κομμάτια, που είναι σαν να ακούς μουσική σε γυμναστήριο και ταυτόχρονα κοσμικούς ήχους. Το βίντεο το έχει φτιάξει η Ελένη Πολιτοπούλου με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο και τα φώτα χειρίζεται επιτόπου ο Γιώργος Αζάντ. Είναι μία παράσταση που ξεκινάει σαν ένα λάιβ διαφημιστικό βιντεοκλίπ, για να καταλήξει στο φουτουριστικό παραλήρημα μιας άνεργης που, επειδή δεν έχει πού να μείνει, κοιμάται μέσα στο γυμναστήριο. Νιώθω πολύ τυχερή που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να συνεργαστώ με ανθρώπους που ίσως, αν δεν υπήρχε η κρίση, να μην γνωριζόμασταν ποτέ... Η Ευσταθία είναι καλλιτέχνις εξαιρετική, από έναν χώρο διαφορετικό από τον δικό μου -ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, με βάση τα προηγούμενα στεγανά. Λάθος νομίζαμε, απ' ό,τι αποδείχθηκε, γιατί δουλέψαμε εξαιρετικά μαζί... Πίστεψα το κείμενό της κι εκείνη εκτιμάει τον τρόπο που εκφράζομαι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό σε τέτοιους καιρούς.

* Τα τελευταία χρόνια ακολουθείτε μια πορεία στον χώρο του θεάτρου που συχνά αφορά διαφορετικά μεταξύ τους είδη...
Νομίζω πως γενικά αυτοί οι «περίπατοι» που κάνουμε οι καλλιτέχνες ανάμεσα στα είδη εξαρτώνται και υπαγορεύονται από τις συνθήκες... Αφού τα κέντρα εξουσίας στις τέχνες μας είναι κάποιων και παραμένουν για καιρό στα χέρια τους, κάτι πρέπει να κάνουμε και οι υπόλοιποι. Και γιατί έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε και γιατί (ευτυχώς) απ' ό,τι φαίνεται έχει ανάγκη και το κοινό να μας δει. Έτσι την παλεύουμε με όποιο τρόπο μπορούμε σε διάφορες πιάτσες, με διάφορα πρότζεκτ. Κάποια βγαίνουν καλά, κάποια λιγότερο. Σημασία έχει ότι είμαστε παρόντες μέσα στο τοπίο της τέχνης και θα συνεχίσουμε να είμαστε, σε πείσμα των καιρών. Νομίζω πως είναι ένας τρόπος να αντέξουμε τις δυσκολίες και το γενικότερο άδικο που αφανίζει τις ζωές των ανθρώπων. Αυτών κυρίως που διόλου και σε τίποτα δεν έχουν φταίξει.
Πρέπει να καταλάβουμε οι καλλιτέχνες πως ο κόσμος περιμένει από εμάς ένα παράδειγμα θάρρους και αντοχής. Βγαίνουμε στη σκηνή και εκτιθέμεθα για να δώσουμε το δικαίωμα σε όλους αυτούς που δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που τους πονάει να βρουν την έκφρασή τους μέσα από το δικό μας βλέμμα, σώμα, φωνή. Έχουμε χρέος να αντέχουμε και να ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι σ' αυτό που (στην περίπτωση των καλλιτεχνών όχι τώρα με το Μνημόνιο, αλλά εδώ και μια δεκαετία ήδη) με επιθετική μανία πάει να συντρίψει τη δυνατότητά μας να πιστεύουμε και να ονειρευόμαστε...
Αναρτήθηκε από Pressing News On 25 Δεκ 2012
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)